Trideseti put, tradicionalno u poslednjoj nedjelji jula, na Zvečavi u Donjim Krivošijama održan je skup bratstva Vučurović – Vučurević, koji su na ovo područje došli prije 320 godina. Ovo bratstvo, iako ne previše brojno, ostavilo je neizbrisiv trag u istoriji Boke kotorske, Hercegovine, Crne Gore i Srbije, a njegovi pripadnici danas žive širom svijeta. Bratstvo je dalo puno uspješnih ljudi u raznim oblastima, doktora nauka, profesora univerziteta, ljekara, inženjera, konstruktora, političara, diplomata, istaknutih privrednika i rukovodilaca preduzeća, viših oficira i generala, pjesnika i romansijera, sportista...
Napisano je i nekoliko knjiga o porijeklu, sa rodoslovima do današnjih dana, u želji da se za potomstvo sačuva uspomena na pretke. Autori knjiga ističu da su se njihovi preci u Bjelopavliće doselili s Kosova, u vrijeme Jelene Anžujske, stotinjak godina prije Kosovske bitke. Odatle su rodonačelnici Vučuro(e)vića oko 1700. godine, preko Zagarča i Dobre Vode u Katunskoj nahiji stigli u Risan, a potom na imanje Ćelovića u Zvečavi (Donje Krivošije).
Rodonačelnici bratstva, Vučur i Vuk, počeli su krčiti zapušteno polje i okolinu i stvarati uslove za život svojih potomaka. Međutim, ubrzo nakon dolaska sukobili su se sa pojedinim okolnim bratstvima i nakratko su prešli u Zupce, i to je samo jedna od zabilježenih seoba ovoga bratstva. Druga je uslijedila tokom Hercegovačkog ustanka, kada su Vučuro(e)vići pošli u pomoć svom rođaku Luki Vukaloviću, a sledeća nakon Krivošijskih ustanaka protiv Austrije. Iseljavanje je nastavljeno poslije Prvog i Drugog svjetskog rata, uglavnom u Srbiju, i to pretežno na područje Kosova i Metohije i Vojvodine. Veliki broj Vučuro(e)vića je početkom prošlog vijeka odselio i u Ameriku. Ostali su uglavnom prešli u Kotor, Herceg Novi, Trebinje i Nikšić, tako da je danas selo Zvečava skoro pusto. Ovim okupljanjima bratstvenici žele da sačuvaju stari kraj i uspomenu na pretke, ali i da podstaknu one koji to mogu i žele da obnove imanja i kuće.
Srodna bratstva su im skoro sva u Bjelopavlićima, posebno koja slave Svetu Petku. Direktno srodstvo imaju sa Zvicerima, Stamatovićima, Đukanovićima i Čupićima, a u Hercegovini i Boki s Ilićima, Vodovarima, Vujičićima, Miloševićima i Vukalovićima.
Poznati su mnogi bratstvenici – ratnici. Čuveni Jole Matov Vučurović, osuđen na smrt zbog ubistva austrijskog graničara, prepilao je rešetke kotorskog zatvora, skočio s bedema i prebjegao u Crnu Goru. Učestvovao je, kao i njegova braća i rođaci, u krivošijskim i hercegovačkim ustancima, a u bici na Grahovcu zarobio je svu tursku komoru. Istakao se i na Vučjem Dolu. Od knjaza Nikole dobio je imanje u Nikšiću. Njegov brat Vukale Matov je zarobljen u pećini s Jakovom Dakovićem i pogubljen u Mostaru.
Vučurovići su se istakli i u balkanskim i Prvom svjetskom ratu. Na Solunskom frontu učestvovalo je 29 Vučuro(e)vića. Kada je kralj Aleksandar 1925. posjetio Boku, u Risnu su ga svečano dočekali „solunci”, a među njima i povratnik iz Amerike Božo Šćepanov Vučurović, s najvišim odlikovanjima na suknenom odijelu.
„Đe si dobio ta odlikovanja, junače”, upitao je kralj, našta je Božo odgovorio: „Veličanstvo, na Dobrom Polju i drugim ratištima od Soluna”.
Kada je čuo gdje i kako živi, kralj mu je dodijelio veliko imanje kod Virovitice. I u Drugom svjetskom ratu istaklo se puno Vučuro(e)vića, a pripadnici ovoga bratstva bili su i među istaknutim ličnostima odbrambeno-otadžbinskog rata srpskog naroda 1992–95.
Konstruktor poznatih višecjevnih raketnih bacača bio je general Obrad Vučurović, a malo je poznato da je veliki američki automobilski as bio Vaso Vučurović, alijas Bil Vuković, dvostruki pobjednik trke u Indijanapolisu i većine velikih trka širom SAD.
Potomci ovog bratstva su prije sedam godina počeli da se sastaju i u dalekoj Montani (grad Bjut), od 3. do 5. avgusta.
Bratstvo Vučurović–Vučurević s ponosom i pijetetom njeguje i čuva uspomene na svoje pretke i odgaja potomstvo u duhu najvećih ljudskih vrijednosti.